Καλό ταξίδι Θανάση όλων των Ελλήνων
3-5-11
"Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια, ώρα με την ώρα βιαστικά, νιάτα που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, κι εκείνο που μένει τελικά, είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μές τα θερινά τα σινεμά, νυχτες που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, μ' αγιόκλιμα και γιασεμιά"...
Αυτό το γλυκόπικρο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, μου ήρθε στο νου, μόλις άκουσα την είδηση για τον θάνατο του Θανάση Βέγγου.
Του Θανάση, όλων των Ελλήνων. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τα έργα του, μ' εκείνο το μοναδικό ταλέντο του, εικόνα πιστή ενός Έλληνα που έχει ταχθεί να τρέχει κυνηγώντας το όνειρο, του Έλληνα του αφελούς, του αξιοπρεπούς, του φτωχοέλληνα...
"Ο Θανάσης, στη χώρα της σφαλιάρας"...Τούτη την ταινία, την λάτρεψα, έτσι όπως την λάτρεψαν εκατομμύρια Έλληνες, όταν βγήκε στις αίθουσες των κινηματογράφων το 1975, λίγο καιρό μετά την πτώση της χούντας.
Επέλεξα να την ανεβάσω, μέσα από τις δυνατότητες που μας δίνει η τεχνολογία, ως το τραγικά επίκαιρο κύκνειο άσμα του αξεπέραστου αυτού τραγικού ηθοποιού.
Ίσως, γιατί ποτέ δεν ένοιωσα τον Θανάση Βέγγο ως κωμικό ηθοποιό κι ας γέλαγα με τις ταινίες του. Στο βάθος της καρδιάς, κάποιο δάκρυ στο χρώμα του αίματος, στην μυρωδιά του αίματος υπήρχε...
Ο Θανάσης Βέγγος, ήταν η δόλια Ελλάδα....πάντα προδομένη και καταφρονεμένη από τα ίδια της τα σπλάχνα....
Ο Θανάσης Βέγγος, ήσουν ΕΣΥ δόλιε Έλληνα, ημουν ΕΓΩ, είμασταν ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, με τα στραβά και με τ' ανάποδα, αλλά και με την ΨΥΧΗ που σήμερα παλεύει να σηκωθεί από τη ζάλη της μεγάλης σφαλιάρας....
Θανάση, διάλεξες να φύγεις την πιο τραγική στιγμή για μας τους απλούς Έλλληνες...
Ποιός τάχα θα σηκώσει στην πλάτη του, τούτη την προδομένη πατρίδα και θα της ξαναδώσει την ελπίδα της ζωής;...Πόπη Σουφλή
"Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια, ώρα με την ώρα βιαστικά, νιάτα που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, κι εκείνο που μένει τελικά, είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μές τα θερινά τα σινεμά, νυχτες που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, μ' αγιόκλιμα και γιασεμιά"...
Αυτό το γλυκόπικρο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, μου ήρθε στο νου, μόλις άκουσα την είδηση για τον θάνατο του Θανάση Βέγγου.
Του Θανάση, όλων των Ελλήνων. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τα έργα του, μ' εκείνο το μοναδικό ταλέντο του, εικόνα πιστή ενός Έλληνα που έχει ταχθεί να τρέχει κυνηγώντας το όνειρο, του Έλληνα του αφελούς, του αξιοπρεπούς, του φτωχοέλληνα...
"Ο Θανάσης, στη χώρα της σφαλιάρας"...Τούτη την ταινία, την λάτρεψα, έτσι όπως την λάτρεψαν εκατομμύρια Έλληνες, όταν βγήκε στις αίθουσες των κινηματογράφων το 1975, λίγο καιρό μετά την πτώση της χούντας.
Επέλεξα να την ανεβάσω, μέσα από τις δυνατότητες που μας δίνει η τεχνολογία, ως το τραγικά επίκαιρο κύκνειο άσμα του αξεπέραστου αυτού τραγικού ηθοποιού.
Ίσως, γιατί ποτέ δεν ένοιωσα τον Θανάση Βέγγο ως κωμικό ηθοποιό κι ας γέλαγα με τις ταινίες του. Στο βάθος της καρδιάς, κάποιο δάκρυ στο χρώμα του αίματος, στην μυρωδιά του αίματος υπήρχε...
Ο Θανάσης Βέγγος, ήταν η δόλια Ελλάδα....πάντα προδομένη και καταφρονεμένη από τα ίδια της τα σπλάχνα....
Ο Θανάσης Βέγγος, ήσουν ΕΣΥ δόλιε Έλληνα, ημουν ΕΓΩ, είμασταν ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, με τα στραβά και με τ' ανάποδα, αλλά και με την ΨΥΧΗ που σήμερα παλεύει να σηκωθεί από τη ζάλη της μεγάλης σφαλιάρας....
Θανάση, διάλεξες να φύγεις την πιο τραγική στιγμή για μας τους απλούς Έλλληνες...
Ποιός τάχα θα σηκώσει στην πλάτη του, τούτη την προδομένη πατρίδα και θα της ξαναδώσει την ελπίδα της ζωής;...Πόπη Σουφλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου