Ας υποθέσουμε ότι πήραμε τη δόση τον Νοέμβριο και όλες τις επόμενες, ότι έρχονται ξένες επενδύσεις και ότι, τέλος πάντων, όλα στο μέτωπο της οικονομίας πηγαίνουν καλά. Δύσκολο, αλλά μια υπόθεση θα κάνουμε. Και τι έγινε; Σωθήκαμε;
Δεν μιλάω για λεφτά ή για την οικονομία, ούτε για τον ρυθμό ανάπτυξης, ούτε για τον γεωπολιτικό μας ρόλο. Μιλάω για την άθλια κατάσταση που επικρατεί στη χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Ερθει δεν έρθει η πτώχευση, προηγήθηκε η πλήρης διάλυση. Αποκαλύφθηκε ότι δεν υπήρχε τίποτα. Οτι δεν υπάρχει κανένας θεσμός που να λειτουργεί, ότι δεν έχουμε κράτος.
Εδώ δεν υπάρχει καν Δημοκρατία.
Διάφορες ομάδες, διαφόρων αποχρώσεων, ιδεολογιών και πεποιθήσεων κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Η Αστυνομία τους παρακολουθεί διακριτικά - αν το κάνει κι αυτό. Ο νόμος δεν τηρείται. Τα media συζητάνε αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να παρέμβει η Αστυνομία ανάλογα με την απόχρωση της ομάδας που παρανόμησε, αλλά και την απόχρωση του media που συζητά το ζήτημα. Καθώς ο νόμος δεν τηρείται, η κοινωνία ακροβολίζεται στα άκρα.
Στη Βουλή το επίπεδο είναι τραγικό. Η τρικομματική κυβέρνηση παραπαίει. Στηρίζουμε, αλλά δεν στηρίζουμε. Δεν ξέρουν πού πατάνε και πού βρίσκονται. Η αντιπολίτευση γελοιοποιείται.
Οι υπουργοί, και μάλιστα οι κορυφαίοι, δεν πιστεύουν ο ένας τον άλλον ακόμη και όταν ανήκουν στο ίδιο κόμμα.
Μια λίστα με φοροφυγάδες παραδόθηκε στον Ελληνα υπουργό Οικονομικών από την τότε Γαλλίδα ομόλογό του. Εκείνος τη διάβασε, διάλεξε είκοσι ονόματα (επειδή έτσι του ήρθε) και έδωσε στο ΣΔΟΕ μόνο αυτά τα ονόματα. Μετά έδωσε τη λίστα στον επόμενο υπουργό Οικονομικών, ο οποίος ρώτησε το ΣΔΟΕ τι να την κάνει και ο ΣΔΟΕ του είπε «τίποτα». Ετσι, ο νέος υπουργός την έβαλε σε ένα συρτάρι του γραφείου του με άλλα CD και DVD. Οταν ύστερα από μήνες οι δημοσιογράφοι αναρωτήθηκαν τι έγινε με τη λίστα (που υποτίθεται ερευνούσε το ΣΔΟΕ), αποκαλύφθηκε ότι κανείς δεν την έχει. Ο πρώην υπουργός την ανέσυρε από το συρτάρι του, την παρέδωσε στην κυβέρνηση, η κυβέρνηση στο ΣΔΟΕ και το ΣΔΟΕ στον εισαγγελέα. Ο εισαγγελέας την άνοιξε και θεώρησε ότι είναι μάλλον «πειραγμένη», οπότε ζήτησε από τον νυν υπουργό Οικονομικών να την ξαναζητήσει από τους Γάλλους, πράγμα και το οποίο ο νυν έκανε.
Οι τέως τώρα (υπουργοί και επικεφαλής του ΣΔΟΕ) καταθέτουν σε επιτροπή της Βουλής σχετικά με τη λίστα. Οι καταθέσεις τους είναι για γέλια και για κλάματα. Αλλα αντ’ άλλων. Και κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Ολοι αλληλοκατηγορούνται.
Θεσμοί δεν υπάρχουν. Λογική δεν υπάρχει. Επικεφαλής των θεσμών τίθενται οι «κολλητοί» και οι συγχωριανοί του πρωθυπουργού. Ολα λειτουργούν στον αυτόματο. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν έχουν στόχους. Οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι τράπεζες δεν ξέρουν αν θα υπάρχουν αύριο. Δεν έχουν διοικήσεις. Οι παλιές είναι προς αποχώρηση. Οι καινούριες δεν ξέρουν πότε και σε ποιον θα πουληθεί η εταιρεία που διοικούν και ως εκ τούτου αδρανούν. Σε λίγο οι υπάλληλοι θα αρχίσουν να κλέβουν τα κομπιούτερ, τα αυτοκίνητα, τα μηχανήματα, ό,τι βρουν. Δεν δουλεύει τίποτα.
Λέμε ψέματα στους τροϊκανούς, στη Μέρκελ, στη Λαγκάρντ, στον κόσμο όλο. Λέμε ψέματα μεταξύ μας, βριζόμαστε, κοροϊδευόμαστε. Ολοι στην κομπίνα, όλοι στη συγκάλυψη, όλοι στο κρυφτούλι.
Ο λαός κοιτάζει και εκνευρίζεται. Και καταλήγει στο εύλογο συμπέρασμα του κάθε αγανακτισμένου και απελπισμένου: κάψ’ τα.
Δεν είναι λοιπόν οικονομικό το πρόβλημά μας. Δεν θα σωθούμε με τα λεφτά. Εδώ δεν έχουμε ούτε Δημοκρατία, ούτε κράτος.
Πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή και τελικά ο καθένας μόνος του πρέπει να σκεφτεί ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσουμε από την αρχή. Διότι όπως πάμε σε λίγο δεν θα υπάρχουμε ούτε ως χώρα.
Δεν μιλάω για λεφτά ή για την οικονομία, ούτε για τον ρυθμό ανάπτυξης, ούτε για τον γεωπολιτικό μας ρόλο. Μιλάω για την άθλια κατάσταση που επικρατεί στη χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Ερθει δεν έρθει η πτώχευση, προηγήθηκε η πλήρης διάλυση. Αποκαλύφθηκε ότι δεν υπήρχε τίποτα. Οτι δεν υπάρχει κανένας θεσμός που να λειτουργεί, ότι δεν έχουμε κράτος.
Εδώ δεν υπάρχει καν Δημοκρατία.
Διάφορες ομάδες, διαφόρων αποχρώσεων, ιδεολογιών και πεποιθήσεων κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Η Αστυνομία τους παρακολουθεί διακριτικά - αν το κάνει κι αυτό. Ο νόμος δεν τηρείται. Τα media συζητάνε αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να παρέμβει η Αστυνομία ανάλογα με την απόχρωση της ομάδας που παρανόμησε, αλλά και την απόχρωση του media που συζητά το ζήτημα. Καθώς ο νόμος δεν τηρείται, η κοινωνία ακροβολίζεται στα άκρα.
Στη Βουλή το επίπεδο είναι τραγικό. Η τρικομματική κυβέρνηση παραπαίει. Στηρίζουμε, αλλά δεν στηρίζουμε. Δεν ξέρουν πού πατάνε και πού βρίσκονται. Η αντιπολίτευση γελοιοποιείται.
Οι υπουργοί, και μάλιστα οι κορυφαίοι, δεν πιστεύουν ο ένας τον άλλον ακόμη και όταν ανήκουν στο ίδιο κόμμα.
Μια λίστα με φοροφυγάδες παραδόθηκε στον Ελληνα υπουργό Οικονομικών από την τότε Γαλλίδα ομόλογό του. Εκείνος τη διάβασε, διάλεξε είκοσι ονόματα (επειδή έτσι του ήρθε) και έδωσε στο ΣΔΟΕ μόνο αυτά τα ονόματα. Μετά έδωσε τη λίστα στον επόμενο υπουργό Οικονομικών, ο οποίος ρώτησε το ΣΔΟΕ τι να την κάνει και ο ΣΔΟΕ του είπε «τίποτα». Ετσι, ο νέος υπουργός την έβαλε σε ένα συρτάρι του γραφείου του με άλλα CD και DVD. Οταν ύστερα από μήνες οι δημοσιογράφοι αναρωτήθηκαν τι έγινε με τη λίστα (που υποτίθεται ερευνούσε το ΣΔΟΕ), αποκαλύφθηκε ότι κανείς δεν την έχει. Ο πρώην υπουργός την ανέσυρε από το συρτάρι του, την παρέδωσε στην κυβέρνηση, η κυβέρνηση στο ΣΔΟΕ και το ΣΔΟΕ στον εισαγγελέα. Ο εισαγγελέας την άνοιξε και θεώρησε ότι είναι μάλλον «πειραγμένη», οπότε ζήτησε από τον νυν υπουργό Οικονομικών να την ξαναζητήσει από τους Γάλλους, πράγμα και το οποίο ο νυν έκανε.
Οι τέως τώρα (υπουργοί και επικεφαλής του ΣΔΟΕ) καταθέτουν σε επιτροπή της Βουλής σχετικά με τη λίστα. Οι καταθέσεις τους είναι για γέλια και για κλάματα. Αλλα αντ’ άλλων. Και κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Ολοι αλληλοκατηγορούνται.
Θεσμοί δεν υπάρχουν. Λογική δεν υπάρχει. Επικεφαλής των θεσμών τίθενται οι «κολλητοί» και οι συγχωριανοί του πρωθυπουργού. Ολα λειτουργούν στον αυτόματο. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν έχουν στόχους. Οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι τράπεζες δεν ξέρουν αν θα υπάρχουν αύριο. Δεν έχουν διοικήσεις. Οι παλιές είναι προς αποχώρηση. Οι καινούριες δεν ξέρουν πότε και σε ποιον θα πουληθεί η εταιρεία που διοικούν και ως εκ τούτου αδρανούν. Σε λίγο οι υπάλληλοι θα αρχίσουν να κλέβουν τα κομπιούτερ, τα αυτοκίνητα, τα μηχανήματα, ό,τι βρουν. Δεν δουλεύει τίποτα.
Λέμε ψέματα στους τροϊκανούς, στη Μέρκελ, στη Λαγκάρντ, στον κόσμο όλο. Λέμε ψέματα μεταξύ μας, βριζόμαστε, κοροϊδευόμαστε. Ολοι στην κομπίνα, όλοι στη συγκάλυψη, όλοι στο κρυφτούλι.
Ο λαός κοιτάζει και εκνευρίζεται. Και καταλήγει στο εύλογο συμπέρασμα του κάθε αγανακτισμένου και απελπισμένου: κάψ’ τα.
Δεν είναι λοιπόν οικονομικό το πρόβλημά μας. Δεν θα σωθούμε με τα λεφτά. Εδώ δεν έχουμε ούτε Δημοκρατία, ούτε κράτος.
Πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή και τελικά ο καθένας μόνος του πρέπει να σκεφτεί ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσουμε από την αρχή. Διότι όπως πάμε σε λίγο δεν θα υπάρχουμε ούτε ως χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου