Η σύνθετη κρίση της Ελληνικής κοινωνίας.

Πέμπτη, 17 Φεβρουαρίου 2011

Η σύνθετη κρίση της Ελληνικής κοινωνίας.

Η μεγάλη κρίση που ζούμε στην Ελλάδα  φαίνεται να είναι κυρίως οικονομική αλλά είναι εξ ίσου πολιτική, ηθική και πολιτιστική.

Στην Ελλάδα εκτός από την οικονομία πάσχουν το κοινοβούλιο, τα ΜΜΕ, τα πολιτικά κόμματα  αλλά και ολόκληρη η κοινωνία.

Το κοινοβούλιο είναι (ήταν και στο εγγύς παρελθόν) χώρος που δεν ψηφίζονται πια νόμοι με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες, των προτάσεων  από τους αρμόδιους, τον έλεγχο, την κριτική και τη υπερψήφιση ή καταψήφιση αυτών από τους βουλευτές.

Το κοινοβούλιο στην πραγματικότητα έχει καταργηθεί. Απλώς επικυρώνει τους νόμους όπως ακριβώς τους φέρνει η κυβέρνηση. Όποιος βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος καταψηφίσει νόμο διαγράφεται αμέσως. Δεν μπορούμε να μιλάμε πια για κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το καθεστώς είναι περισσότερο μια αυταρχική οικονομική ολιγαρχία.  Αρκετοί βουλευτές  και οι Υπουργοί των κυβερνήσεων συμμετείχαν ανάλογα στο τσιμπούσι της μίζας και δωροδοκίας  και αθωώνουν συνεχώς τους εαυτούς τους και το ρουσφέτι οργίαζε.

Αποτέλεσμα  των παραπάνω  είναι η σταδιακή φασιστικοποίηση του καθεστώτος με ταυτόχρονη καλλιέργεια φόβου στους πολίτες από τις αστυνομικές αρχές και από τα ΜΑΤ με αποκορύφωμα την περίπτωση της Κερατέας και των αγροτών στην Ξάνθη. Η  πόλη της Αθήνας π.χ. αστυνομοκρατείται. Παντού ΜΑΤ, παπάκια και μηχανές με αστυνομία θυμίζουν άλλες εποχές. Αυθαίρετες συλλήψεις και βίαιες συμπεριφορές των αστυνομικών κατά των πολιτών συμπληρώνουν το παζλ.

Τα ΜΜΕ, ανήκουν κατά πλειοψηφία  σε εργολάβους δημοσίων έργων και σε μεγαλοεπιχειρηματίες. Τα ΜΜΕ (με ελάχιστες εξαιρέσεις) έχουν επιδοθεί, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης Παπανδρέου, και υπέρ του Μνημονίου. Συσκοτίζουν, παραπληροφορούν αποκρύπτουν, εκβιάζουν, τρομοκρατούν.

Τα πολιτικά κόμματα είναι δυστυχώς μέρος του προβλήματος και όχι φορείς για την λύση του.

Το ΠΑΣΟΚ έχει μεταλλαχθεί πλήρως σε ένα ακραίο αντιδραστικό νεοφιλελεύθερο κόμμα που εφαρμόζει με συνέπεια τις επιταγές του κεφαλαίου. Το ΔΝΤ, οι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι τράπεζες είναι τα απόλυτα αφεντικά αυτού του τόπου. Η κυβέρνηση με συνέχεια και συνέπεια καταστρέφει το καθεστώς εργασίας και τα δικαιώματα που οι εργαζόμενοι απέκτησαν  με αγώνες δεκαετίες τώρα (και δεν εννοούμε προφανώς τις συντεχνίες). Ξεπουλά τη χώρα στο κεφάλαιο  και αδιαφορεί για της Ελληνική Εθνική κυριαρχία κάνοντας υποχωρήσεις στους Τούρκους και σε άλλους, ασκώντας αδιαφανή εξωτερική πολιτική. Λειτουργεί δικτατορικά αγνοώντας εντελώς την αντιπολίτευση.

Η ΝΔ προερχόμενη από μια μεγάλη ήττα και με νωπές ακόμα τις δικές της ευθύνες της για την κατάντια του τόπου, αμήχανα αρθρώνει έναν αντιφατικό λόγο και δείχνει μια έντονη αμφιθυμία σε σχέση με την λύση του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εντός της χώρας καταδικάζει την λύση του ΔΤΝ και στην Ευρώπη δηλώνει ότι συμφωνεί με όλα. Ας μην ξεχνάμε ότι η πρόταση για το ξεπούλημα του τόπου έχει έλθει και από την ΝΔ. Η αντιπολίτευση που ασκεί είναι χαλαρή έως ανύπαρκτη. Η στάση του κόμματος της ΝΔ ως αντιπολίτευσης μόνο μειδίαμα μπορεί να φέρει.

Το ΚΚΕ είναι γνωστό ότι είναι περιχαρακωμένο σε σταθερές θέσεις – θέσφατα και η συμμετοχή του στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι περιορίζεται σε καταγγελίες και διαμαρτυρίες ανώδυνες για το καθεστώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η κ Παπαρήγα δηλώνει ότι οι αγώνες κερδίζονται στους δρόμους, το ΠΑΜΕ  είναι το πιο ευπρεπές μέρος της κάθε αντικυβερνητικής διαδήλωσης.

Η Δημοκρατική Συμμαχία, το απόκομμα της Ντόρας,  μπορεί να έκανε αληθινό το μεγάλο όνειρό της να είναι αρχηγός κόμματος αλλά  όντας ουραγός του κ Παπανδρέου δεν πείθει κανένα για την αναγκαιότητα ύπαρξης του κόμματος αυτού. Εκτός αν αποτελεί εφεδρεία για την κυβέρνηση  ώστε σε περίπτωση νέων εκλογών και μη σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ να συνασπισθεί και η κα Μπακογιάννη σε βοήθεια του μεγάλου κεφαλαίου και των Αμερικάνων.

Η Δημοκρατική Αριστερά του κ Κουβέλη φαίνεται να έχει ανάλογα προβλήματα. Ουραγός και αυτή του κ Παπανδρέου, δήθεν δείχνοντας μεγαλύτερη «υπευθυνότητα» από την «λαϊκιστική αριστερά», με γιαλαντζί κριτική στα μέτρα της κυβέρνησης, κόμμα στελεχών, ξεκομμένο εντελώς από την κοινωνία, προκαλεί επίσης την απορία για την αιτία της δημιουργίας του. Ενδεχομένως σε μια νέα κυβέρνηση Παπανδρέου στο μέλλον να αποτελέσει την αριστερό άλλοθι αυτής.

Για τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ τι να γράψω. Μέτρησα από ένα άρθρο σε απογευματινή εφημερίδα δεκαέξι συνιστώσες. Από την άκρα αριστερά και τις διάφορες αποχρώσεις της (Τροτσκιστές, Μαοϊκούς κλπ) έως Ευρωπαϊστές και Ευρωσκεπτικιστές.  Το μπάχαλο που γίνεται σε αυτό το κόμμα είναι χωρίς τέλος. Οι συνιστώσες δρουν ανεξάρτητα προβαίνοντας σε ενέργειες που προκαλούν την διαμαρτυρία άλλων συνιστωσών. Η εικόνα πάντως που δίνει το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ που δρα είναι ότι μόνο με γιουρούσι θα κατακτήσουμε την εξουσία πράγμα που απομονώνει το κόμμα ακόμα περισσότερο από τους αριστερούς πολίτες.

Οι ευθύνες της κοινωνίας έχουν συζητηθεί αρκετά αλλά τις περισσότερες φορές για να ρίξουμε τις ευθύνες στους πολίτες για την καταστροφή της χώρας.  Η ηθική του ΠΑΣΟΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου και μετά δημιούργησε, με την συμμετοχή και των επομένων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ του κ Σημίτη και της ΝΔ του κ Καραμανλή, μια κοινωνία όπου θεοποιήθηκε η μίζα, η ρεμούλα, η ανηθικότητα, το εύκολο κέρδος και αποθεώθηκε η συντεχνία. Αυτή η κοινωνία ψήφιζε κάθε τετραετία τους υπεύθυνους της καταστροφής της χώρας γιατί της γλυκαίνανε τα αυτιά. Η κοινωνία αυτή είναι η ίδια που έστειλε τον κ Παπανδρέου στην εξουσία με 160 βουλευτές για να μπορεί τώρα να λειτουργεί σαν δικτατορίσκος. Η παιδεία διαλύθηκε, ο πολιτισμός υποβαθμίστηκε, η γλώσσα και η ιστορία υπέστησαν ανήκεστη βλάβη.

Τι να ελπίζει κανείς σε όλε αυτές τις μαύρες διαπιστώσεις; Ότι σιγά – σιγά από τα σπλάχνα αυτής της διαλυμένης κοινωνίας θα γεννηθεί μια συνιστώσα πολιτών, που θα ασκήσει ιστορικό ρόλο στη μετεξέλιξη της σημερινής  πραγματικότητας σε μια νέα πιο ελπιδοφόρα, βασισμένη στην αληθινή άμεση δημοκρατία, στον σεβασμό των πολιτών, στην κατάργηση των αυθαιρεσιών του κεφαλαίου και της εξουσίας αλλά και στην ενεργό και συνειδητοποιημένη συμμετοχή των πολιτών σε αυτή. Και αυτό είναι δύσκολο να γίνει μόνο στην Ελλάδα.