Είμαι αγανακτισμένος με αυτούς……

 

Η επιτυχία έχει πολλούς πατεράδες, η αποτυχία όμως είναι ορφανή Έχω κι εγώ αγανακτήσει. Με όλους αυτούς που γράφουν την αγανάκτησή τους μέσα στο Facebook. Τους ρωτώ πού ήταν στην Π.Μ. (προ μνημονίου) εποχή και τι έκαναν, αλλά απάντηση δεν παίρνω. Τους ρωτώ τι κόμμα ψήφιζαν και ποιους υποψήφιους σταύρωναν στην Π.Μ. εποχή, αλλά απάντηση δεν παίρνω.

Είμαι αγανακτισμένος με αυτούς που μιλούν για “σάπιο πολιτικό σύστημα”, αλλά δεν λένε πως αυτό ήταν που ήθελε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν απαντούν όταν τους ρωτώ τι έκαναν τα τελευταία είκοσι (τουλάχιστον) χρόνια και ποια ήταν η σχέση τους με την πολιτική.

Είμαι αγανακτισμένος με αυτούς που λένε πως ...οι πολιτικοί έπρεπε να κάνουν τα αντίθετα από αυτά για τα οποία τους σταύρωναν οι ψηφοφόροι τους, δηλαδή έπρεπε να μην κάνουν ρουσφέτια, διορισμούς κλπ. Ποιον κοροϊδεύουν, τον εαυτό τους;

Είμαι αγανακτισμένος με αυτούς που παριστάνουν τις “μωρές παρθένες” που τους ξεγέλασαν τάχατες οι πολιτικοί, δηλαδή μου λένε ψέματα ή θέλουν να πιστέψω πως είναι ηλίθιοι. Και ξεφωνίζουν διαμαρτυρόμενοι, αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους.              

Είμαι αγανακτισμένος με αυτούς που δεν θέλουν να καταλάβουν πως “μετά την απομάκρυνση από το ταμείο (την κάλπη), ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”. Είμαι αγανακτισμένος με αυτούς που λένε πως “για όλα φταίνε οι Τράπεζες”, επειδή τώρα δεν μπορούν να πληρώσουν τις κάρτες και τα διακοποδάνειά τους. Και ζητούν να μην πληρώσει το κράτος τα δανεικά που πήρε για να μας τα μοιράσει. Θυμάστε το τραγούδι του Δήμου Μούτση “Για όλα φταίνε οι γκόμενες”; Το έγραψε πριν από τριάντα σχεδόν χρόνια, αλλά δεν θέλαμε να το ακούσουμε.

Είμαι αγανακτισμένος με αυτούς που λένε πως “όλοι οι πολιτικοί είναι για πέταμα” και δεν σκέφτονται πως με τα ίδια κριτήρια θα μπορούσε κανείς να πει πως “όλος ο λαός είναι για πέταμα”. Είναι γελοίο να λέμε πως εμείς είμαστε καλοί, αλλά όλοι όσους έχουμε ψηφίσει είναι σκάρτοι.

Είμαι αγανακτισμένος με αυτούς που δεν είχαν αγανακτίσει όταν γίνονταν γελοίες και καταστροφικές απεργίες από τους διαπλεκόμενους με το “σάπιο πολιτικό σύστημα” συνδικαλιστές. Με αυτούς που δεν είχαν αγανακτίσει όταν έναν ολόκληρο χειμώνα φοιτητές έκλειναν την Αθήνα κάθε βράδυ διαδηλώνοντας για να μπορούν να είναι αιώνιοι φοιτητές και να παίρνουν πτυχίο διαβάζοντας μερικές σελίδες από ένα “σύγγραμμα”… Με αυτούς που πανηγύριζαν όταν διάβαζαν πως η κομματική νεολαία του κόμματός τους έπαιρνε περισσότερες ψήφους στις φοιτητικές εκλογές… Με αυτούς που έχουν ξεχάσει το δικό τους παρελθόν…

Ο Σεφέρης είχε περιγράψει πολύ παραστατικά τους ανθρώπους (πολλά χρόνια Π.Μ.):  

"Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο, άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν Σαν έρθει ο θέρος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι Σαν έρθει ο θέρος άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν. Αλλά τα ξόρκια, τ’ αγαθά, τις ρητορείες … τι θα τα κάνεις; … Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.