Όλα τα έχει κάνει ο Λουκάνικος, -αναμφισβήτητα ο πιο διάσημος σκύλος της υφηλίου και προσφάτως τιμηθείς από το ΤΙΜΕ ως πρόσωπο της χρονιάς-, καιρός ήταν να αρθρογραφήσει και στο πιο διάσημο blog του κόσμου, το Huffington Post. Η δημοσιογράφος Samantha Marshall αποφάσισε να τον...εκπροσωπήσει. Σκέφτηκε λοιπόν να γράψει ένα γράμμα εκ μέρους του Λουκάνικου που θα μιλάει για τη ζωή του, για το πως είναι να ζει κάποιος στα τέσσερα πόδια, για την αγανάκτηση του τον περασμένο Ιούνιο και τι συνέβη όταν τα ΜΑΤ έριξαν χημικά!
Στο τέλος δίνει και τη δική του συμβουλή στους ανθρώπους. Διαβάστε μέρος του «γράμματος»:
«Το όνομά μου είναι Λουκάνικος, που παραπέμπει σ 'αυτά νόστιμα ελληνικά αλλαντικά παρασκευασμένα από χοιρινό και αρνί που είναι και ένα από τα αγαπημένα σνακ μου. Από το 2006, είμαι επίσημα αναγνωρισμένο από το δήμο Αθηναίων ως αδέσποτο με αριθμό σκύλου 1842. Αλλά εγώ ακούω στο Λουκάνικος.
Από τότε που ήμουν κουτάβι ζω στο κέντρο της Αθήνας. Έχω μια καλή ζωή μέχρι τώρα. Σε σύγκριση με άλλες χώρες, η πολιτική της Ελλάδας για τα αδέσποτα ζώα, όπως εγώ, έχει προοδεύσει αρκετά. Η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει τον καθαρισμό μας, μας έχει δώσει περιλαίμια και πληρώνει για το σύνολο των εμβολίων μας και της υγειονομικής περίθαλψης. Μπορεί ακόμη να μας δώσει τροφή! Λατρεύω το φαγητό.
Φυσικά, δεν μου αρέσει ό, τι κάνει η κυβέρνηση. Ένα πράγμα με ενοχλεί, το μικροτσίπ κάτω από το δέρμα μου. Είναι πάρα πολύ «Big Brother». Βέβαια οι υπάλληλοι μπορούν να βρουν που είμαι και υπάρχει και αριθμός στην ετικέτα μου ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να καλέσουν εάν είμαι σε μπελάδες. Το όλο όμως θέμα παρακολούθησης έρχεται σε αντίθεση με την πίστη μου ως ένα ελεύθερο πνεύμα. Και ας μην ξεχνάμε τη μεγαλύτερη προσβολή όλων. Έχοντας στειρωθεί πραγματικά μειώνεται η ήδη μικρή λίστα των απολαύσεων μου.
Ξαφνικά το περασμένο καλοκαίρι, η διάθεση τα βράδια άρχισε να αλλάζει. Ξαφνικά η ζωή στους δρόμους ζωντάνεψε με κάτι περίεργες ταραχές και διαμαρτυρίες. Ποτέ μου δεν κατάλαβα ακριβώς τι ζητήματα αφορούσαν επειδή είμαι απλά ένας σκύλος. Αλλά χάρηκα γιατί φάνηκε να βοήθησε.
Πολλοί από τους διαδηλωτές ήταν ατημέλητοι, όπως εγώ και, όταν πήγαινα να τους μιλήσω είχαν πάντα μια φιλική λέξη να μου πουν, ή ένα χάδι ή ένα σνακ.. Σε ό, τι με αφορά ήταν καλοί άνθρωποι. Γι αυτό και εγώ όποτε με χρειάστηκαν ήμουν εκεί.
Τα γεγονότα του Ιούνιου του 2011 ήταν κάτι που δεν είχα δει ποτέ τόσα χρόνια. Στην αρχή, ήταν σαν μια γιορτή, με μουσική, χορό και πικ νικ. Οι διαμαρτυρόμενοι άνθρωποι ήταν θυμωμένοι για κάτι, αλλά τουλάχιστον ήταν σε καλή διάθεση μεταξύ τους, κουβέντιαζαν και έριχναν στο Λουκάνικο ένα σνακ. Σύντομα ο κόσμος αυξήθηκε έως ότου υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι στην πλατεία και τα ΜΑΤ ήταν έξω ήταν σε πλήρη ισχύ.
Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να γαυγίζετε για να διεκδικήσετε κάτι και να το πάρετε. Είτε είστε σκύλος είτε άνθρωπος έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να ακουστείτε»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου