ΟΙ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΙ ΣΤΗ ΜΕΣΟΥΝΤΑ

Του Αυγερινού Ανδρέου (*) Διάβασα στην έγκριτη και φιλοπρόοδη εφημερίδα “ΗΧΩ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ” ότι λίγες ημέρες πριν τις εκλογές της 17/6/12 άγνωστοι έκαναν βανδαλισμούς στο μνημείο του Άρη Βελουχιώτη στη Μεσούντα Άρτας, αφαίρεσαν δε και την προτομή του! Είναι φανερό ότι τον τελευταίο καιρό σε όλη τη Χώρα κάποιοι συνέλληνες θέλουν να εξάψουν τα πολιτικά και κοινωνικά ήθη, φυσικά προς όφελός τους και προς όφελος σκοτεινών και παρακρατικών δυνάμεων του τόπου. Οι ενέργειες αυτές πρέπει να καταδικαστούν από κάθε έντιμο, αγνό και απλό πατριώτη γιατί μόνο κακό μπορούν να φέρουν. Οι κρυπτόμενοι θρασύδειλοι δράστες πρέπει να γίνουν γνωστοί και να παραδοθούν στη δικαιοσύνη να δικαστούν για τις ποινικώς κολάσιμες πράξεις τους, αλλά κυρίως να δοθούν στη χλεύη και στην περιφρόνηση του λαού για τις αθλιότητές τους. Κάποτε αντιπρόσωποι από τις Κλαζομενές επισκέφθηκαν την Σπάρτη. Την νύχτα κρυφά έκαναν βανδαλισμούς στα αγάλματα (τα μαύρισαν με φούμο). (26/6/2012) Συλληφθέντες οδηγήθηκαν ενώπιον των Εφόρων και αυτοί, αντί να τους δικάσουν, τους έστειλαν πίσω στην πατρίδα τους, λέγοντας την ιστορική φράση: “ Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν”. Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο θέμα πρόσφορο για κριτική και σχολιασμό: Πριν λίγους μήνες, μετά από 65 χρόνια, το Κ.Κ.Ε. αποκατέστησε με απόφασή του πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη, όχι όμως και κομματικά. Αναγνώρισε δηλαδή ότι ο Άρης είχε δίκιο για την εναντίωσή του στη συμφωνία της Βάρκιζας (12-2-1945), αλλά έπρεπε να πειθαρχήσει στην λαθεμένη γραμμή του Κόμματος και εφ' όσον δεν το έπραξε, παραβίασε την αρχή “του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού”! Τώρα, πως μπορεί αυτό να το συλλάβει, να το εμπεδώσει και να το αποδεχθεί  ο νους ενός απλού ανθρώπου, είναι θέμα που μόνον οι μυλόπετρες και η μέγγενη των κομματικών εργαστηρίων μπορούν να μας εξηγήσουν. Αναγνώριση του δίκιου κάποιου και ταυτόχρονη καταδίκη του! Γι' αυτό δεν φαίνεται και δεν δείχνει ειλικρινής η δήλωση του Κ.Κ.Ε. Άρτας για τα τωρινά θλιβερά γεγονότα της Μεσούντας, όταν σε αυτή υπάρχει αναφορά ότι οι αγώνες του Κ.Κ.Ε. ταυτίζονται με την δράση του Άρη. Ποιοί  ήταν αυτοί που επέφεραν τον πολιτικό θάνατο του Άρη, συνόκαιρο της Βάρκιζας, στο κομματικό παιγνίδι της εξόντωσής του, γιατί αρνήθηκε υποταγή στα εξόφθαλμα λάθη (και ίσως όχι μόνο λάθη); Ποιοί ήταν αυτοί που έγραφαν στους τοίχους: “ Ούτε ψωμί, ούτε νερό στον προδότη Άρη”; Ποιοί ήταν αυτοί που έκαναν τα λάθη της Καζέρτας και του Λιβάνου και ανάγκασαν τον Άρη να ειπεί: “ Πήγαν τα κουτάβια να ξεγελάσουν τις αλεπούδες”, όπως αποκαλούσε τους Άγγλους, γιατί ήταν αξεπέραστοι στην διπλωματία; Ποιοί ήταν αυτοί που του πρότειναν, όταν τον πίεζαν να υπογράψει την Βάρκιζα, να πάρει τη θέση του Προέδρου του Πανελλήνιου Συλλόγου Αγωνιστών, μια θέση για βόλεψη; Ο Άρης βέβαια απάντησε στον Σιάντο: “ Για να πρωτοκολλώ τις συλλήψεις και τις εκτελέσεις των αγωνιστών της Αντίστασης; Ποτέ!” Είναι αυτοί που και σήμερα ακόμη δεν θέλουν να ακούνε την αλήθεια. Η απάντηση είναι η φράση του Περικλή Γιαννόπουλου, λίγο πριν μόνος τελέψει τη ζωή του, τον Απρίλη του 1910, στον Σκαραμαγκά: «Πρέπει να μάθετε να αντέχετε ολόκληρη την αλήθεια». Και η αλήθεια είναι ότι η «η απομόνωση» και η συνακόλουθη εξόντωση του Άρη αποφασίστηκε για δυο κυρίως λόγους: Ο πρώτος λόγος ήταν γιατί δεν δέχτηκε την εφαρμογή της συμφωνίας της Βάρκιζας, που άφηνε εντελώς ακάλυπτα τα κατώτερα στελέχη του Δεκεμβριανού κινήματος και ξεσκέπαζε έτσι τους εμπνευστές της. Ειδικός όρος προέβλεπε ότι: «Εξαιρούνται της αμνηστείας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήταν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος». Και ο όρος αυτός φυσικά θα ερμηνευόταν και θα εφαρμοζόταν από τα Δικαστήρια, με μαρτυρικές καταθέσεις αστυνομικών και ταγματασφαλιτών. Χιλιάδες ανταρτών γνώρισαν στη συνέχεια πολύ καλά την ερμηνεία του όρου αυτού της Συμφωνίας. Κι έγιναν οι περήφανοι κι αδούλωτοι αντάρτες χλεύη των συνεργατών του εχθρού και παρίες της ζωής, γνωρίζοντας μόνο διώξεις και ευτελισμούς. Ο δεύτερος, και πιο σημαντικός, λόγος ήταν, γιατί ο Άρης ξεχώρισε, ήταν ο εκλεκτός του λαού, το καμάρι του. Ήταν η κορυφαία ηρωϊκή μορφή της Εθνικής Αντίστασης των βουνών στην Κατοχή. Ο λατρεμένος του λαού, που πήρε όλες τις δάφνες. Μέχρι και στις γκλίτσες τους οι βοσκοί σκάλιζαν τη μορφή του. Αυτός, λοιπόν, έπρεπε να εκλείψει, γιατί ήταν ασυναγώνιστος. Ήταν σύγκρουση δύο κόσμων. Από το ένα μέρος αυτοί που η δύναμή τους είχε έρεισμα σε καρέκλες, συμβούλια, χαρτιά, πέννες και τα τοιαύτα. Και από το άλλο μέρος αυτός που ξεχώρισε στις μάχες με τον εχθρό, μέσα στα χιόνια, στις κακουχίες, στην πείνα, στην ψείρα. Το βουνό είναι για λίγους και γενναίους. Είναι μια άλλη βαθμίδα δράσης με υψηλότερες απαιτήσεις, με αναβαθμό ψυχής. Ο Άρης, λοιπόν, ο εκλεκτός του λαού, το καμάρι του, το ζωντανό είδωλο, ο δαμαστής των ατάκτων, ο σαγηνευτής των οπλοφόρων και ο γητευτής των ψυχών. Ήταν μετά η δράση του Σιάντου (που θεωρούσε πως ο Δεκέμβρης ήταν εύκολη υπόθεση, θα τον ονόμαζαν πια «Ο Γέρος του αγώνα» κι έστελνε τον Άρη να κυνηγάει τον Ζέρβα στην Ήπειρο), η  υπεροψία του Ζαχαριάδη και η στάση τους απέναντι του Άρη, που ταξιδεύουν τον καθέναν μας  συνειρμικά στις αντιθέσεις του Μαυροκορδάτου με τον Καραϊσκάκη στα χρόνια του μεγάλου ξεσηκωμού του Γένους. Και θυμάται σίγουρα την ιστορία του Θρασύβουλου, του τυράννου της Μιλήτου. Όταν κάποτε ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος του έστειλε έναν άνθρωπό του, να του διδάξει την τέχνη «του διοικείν», ο Θρασύβουλος τον πήγε περίπατο σ΄ένα χωράφι με στάχυα έτοιμα για θερισμό. Καθώς περπατούσαν ο τύραννος έκοβε τα ψωμωμένα στάχυα που ήταν ψηλότερα από τα άλλα. Έτσι έστειλε μήνυμα στον φίλο του Περίανδρο, πως όποιος ψηλώνει πρέπει να αποκεφαλίζεται. Αυτό έγινε και την Άνοιξη του ’45. Ο Άρης, ο πρώτος, ο ξεχωριστός, το καμάρι των πολλών, που έγινε εφιάλτης των λίγων, εξοντώθηκε, εκεί στην Μεσούντα, με ευθύνη πολλών. Έμεινε μόνος γιατί μετέτρεψε το δόγμα “ ό,τι είναι καλό για το Κόμμα, είναι καλό και για το λαό” σε “ ό,τι είναι καλό για το λαό, είναι καλό και για το κόμμα”. Αυτό δεν του το συγχώρεσαν ποτέ. Έτσι, ο Άρης τις τελευταίες ημέρες του έβρισκε πόρτες κλειστές, στόματα σφραγισμένα και μάτια δύσπιστα και ερευνητικά. Alea yacta est. Ο κύβος ερρίφθη. Η τύχη του Άρη είχε προγραφεί. Παραφράζοντας το σχετικό χωρίο του Ευαγγελίου θα μπορούσαμε να πούμε: “ Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασχηνώσεις, ο δε υιός του λαού δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι”. Έτσι έφυγε αυτός που κορόιδεψε την ιστορία και ειρωνεύτηκε σαρκαστικά την κάθε λογής ιεραρχία και εξουσία, η βρύση που έγινε χείμαρρος, ο χείμαρρος που έγινε ποταμός, ο ποταμός που έγινε θάλασσα και η θάλασσα που έγινε πέλαγος. Σίγησε ο καθαρός κι αμόλευτος αγέρας που σκορπούσε θύελλα ελπίδας, ξυπνούσε και ρίπιζε συνειδήσεις.   ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ