Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΟΝΑ.

.

 ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ...
                  ....ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΜΕ 

Ιδού ο λόγος για τον οποίο επιλέχθηκε η Ελληνική κοινωνία να αποτελέσει το πειραματόζωο της συμμορίας των ισχυρών. Ποια είναι η τελευταία πράξη στο εφιαλτικό τους σχέδιο και τι πρέπει να γίνει για την άμεση και οριστική ανατροπή του.

Ο ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΦΥΠΝΙΖΕΤΑΙ…

Ήταν το καλοκαίρι του 2008 όπου η κατάρρευση της LEHMANN BROTHERS, τάραξε σχεδόν εν μια νυκτί τα λιμνάζοντα ύδατα της απατηλής ψευδαίσθησης μιας «αναπτυξιακής» νιρβάνας.

Σήμερα πλέον όλοι αντιλαμβάνονται πως αυτή η κατάρρευση, δεν ήταν απλώς ένα μεμονωμένο χρηματοπιστωτικό γεγονός, αλλά ένα ορόσημο που σηματοδότησε την έναρξη των διεργασιών για την οριστική και αμετάκλητη, και σε κάθε περίπτωση δραματική μετατόπιση του άξονα της ιστορίας.

Η παρέμβαση της Αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας που αποσκοπούσε στην επικοινωνιακή τουλάχιστον καθήλωση – διαχείριση του προβλήματος σε επίπεδο απλά χρηματοπιστωτικού γεγονότος, είχε πεπερασμένη «δυναμική» και ήταν εκ των πραγμάτων καταδικασμένη να μην μακροημερεύσει.

Σηματοδότησε όμως και αυτή με τη σειρά της μια «νέα γενιά οπλικών συστημάτων» στην πολιτική φαρέτρα των διαχειριστών της οικονομίας. Η αιμοδοσία των τραπεζικών βρυκολάκων με «ζεστό δημόσιο χρήμα» υπεξαιρούμενο από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, είχε μόλις «θεσμοθετηθεί» ως επίσημη πλέον κρατική πολιτική, που λίγους μετά έμελλε να επιχειρηθεί η πλανητική γενίκευσή της.

Το τέρας της παγκόσμιας διακυβέρνησης είχε ήδη αφυπνιστεί, αλλά τίποτε ακόμη δεν προϊδέαζε για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει....

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ…

Το σκηνικό της σφαγής όμως είχε στηθεί μεθοδικά από τους χορογράφους του παγκόσμιου εφιάλτη αρκετά χρόνια πριν.

Οι λαοί αιχμαλωτίστηκαν στο δόκανο ενός επίπλαστου, κυρίως όμως ενυπόθηκου καταναλωτισμού. Η βιομηχανία του χρήματος δούλευε ασταμάτητα και «έκοβε χαρτί» για να τυλίξει αργότερα μέσα σ αυτό υπολήψεις, αξιοπρέπειες, και όνειρα μια ολόκληρης ζωής που θα κατέρρεαν και αυτά σαν χάρτινοι πύργοι…

Οι κυβερνήσεις των αχυρανθρώπων σύρθηκαν σε «αναπτυξιακά πρωτόκολλα» ελάχιστης έως μηδενικής παραγωγικής ανταποδοτικότητας…

Οι κοινωνίες αποξενώθηκαν σταδιακά από τα «εργαλεία» που ήταν συνυφασμένα με τη ζωή τους (βλέπε τα φαινόμενα της μαζικής εγκατάλειψης της υπαίθρου από τον ντόπιο πληθυσμό, το μεράκι για την τελειότητα της παραγωγής όσων απέμειναν αντικαταστάθηκε με το κυνήγι της επιδότησης με στόχο την κατευθυνόμενη καταστροφή των προϊόντων κλπ)…

Οι πολιτείες (ως θεσμοί) αποξενώθηκαν και εγκατέλειψαν στην ερήμωση την όποια βιώσιμη υποδομή τους (βλέπε φαινόμενα μαζικής αποβιομηχάνισης, φαινόμενα μαζικού ξεκληρίσματος της αγροτικής παραγωγής κλπ)…

Μέσα σ αυτό το εφιαλτικό σκηνικό που χρόνια και μεθοδικά στήνονταν, για να κατασπαράξει των ίδιο το δυναμισμό των κοινωνιών που μετατρέπονταν σταδιακά σε φιλιππινέζες παροχής κάθε είδους υπηρεσιών αμφιλεγόμενης χρησιμότητας, αποτελεσματικότητας αλλά πρωτίστως βιώσιμης προοπτικής, δόθηκε το σύνθημα της γενικευμένης επίθεσης που έμελλε να τσακίσει τα πάντα.

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ… ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΜΑΤΩΝΟΥΝ…

Οι «σταθερές και διαχρονικές αξίες» πάνω στις οποίες στηρίχθηκε και «μεγαλούργησε» το μεταπολεμικό αναπτυξιακό μοντέλο (χρηματιστήρια, τραπεζικό σύστημα κλπ) κλυδωνίζονται συθέμελα.

Οι θεσμοί των οικονομικών και πολιτικών ενοποιήσεων που προωθήθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια, αποδομούνται συμπιεζόμενες στις συμπληγάδες των εσωτερικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων.

Ολόκληρο το εποικοδόμημα βυθίζεται σε μια ανεξέλεγκτη ύφεση και αυτή με τη σειρά της το οδηγεί σε έναν ανεξέλεγκτο κανιβαλισμό που είναι σύμφυτος και απόλυτα ταυτισμένος με την ίδια του τη φυσιογνωμία.

Και όσο οι αριθμοί που χρησιμοποιούνται ως διαχρονικοί δείκτες μέτρησης για τη βιωσιμότητα και την «ανάνηψη» του μεγάλου ασθενούς, δεν δείχνουν διάθεση να ανακάμψουν, τόσο η βιομηχανία παραγωγής «μέτρων σωτηρίας» φουλάρει τις μηχανές και θυματοποιεί τις κοινωνίες.

Το αποτέλεσμα…

Η κατακόρυφη πτώση των δεικτών συνεχίζεται ανεξέλεγκτα…

Τα επιβαλλόμενα μέτρα αποδεικνύονται ανεπαρκέστατα την αμέσως επόμενη στιγμή…

Ένα τρελό πανηγύρι αλληλοαναιρούμενων επιλογών και επιδιώξεων έχει στηθεί…

Και το σύνολο των δοκιμασμένων μεθόδων αδυνατεί πλέον να σηματοδοτήσει ακόμη και την πιο απειροελάχιστη προσδοκία.

ΑΠ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΣΤΟ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΟΛΗΠΤΙΚΗΣ «ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ»…

Το σύνθημα πλέον έχει δοθεί. Οι θεσμοί – τέρατα που δημιούργησε το ίδιο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, δείχνουν πλέον τα δόντια τους στους ίδιους τους δημιουργούς τους.

Οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν δραματικά, και μαζί τους συμπαρασύρουν τόσο τους πρωταγωνιστές, όσο και τη φυσιογνωμία των μέσων που χρησιμοποιούν σ αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι.

Σε τι συνίστανται αυτές οι αλλαγές…

α.Στην ίδια τη χρησιμότητα του πρωτογενούς εργαλείου του. Το χρήμα παύει πλέον να είναι το μέσον οικοδόμησης της παραγωγής και τόνωσης της κατανάλωσης, και μετατρέπεται σε εργαλείο καταδυνάστευσης των κρατών και των κοινωνιών.

Το χρήμα πλέον δεν επενδύεται αλλά συγκεντρώνεται στα χέρια των διαχειριστών του.

Δεν μετατρέπεται σε ανταλλάξιμο εμπορεύματος αλλά χρησιμοποιείται ως αλυσίδα καθυπόταξης της πολιτικής και των κοινωνιών.

Δεν χρησιμοποιείται πλέον ως εργαλείο που θα κινεί την ατμομηχανή της ανάπτυξης, αλλά ως μέσο εκβιασμού για τη μαζική απαξίωση του όποιου κοινωνικού πλούτου και κυρίως την πλανητική καταστροφή του υπερσυσσωρευμενου κεφαλαίου που «φράκαρε» και πνίγει τους μέχρι πρότινος δημιουργούς του.

β.Στην «αναβάθμιση» των υποσημειώσεων σε ισχυρούς κανόνες άσκησης της γενικής πολιτικής. Η θεσμοθετημένη «ανωτερότητα» των αρχών ενοποίησης (που δεκαετίες ολόκληρες προβαλλόταν ως το «καμάρι» των σύγχρονων πολιτικών αποκτημάτων) υποχωρεί ανεξέλεγκτα, και παραδίδει τα ινία στην πολιτική ίντριγκα, στον διακρατικό εκβιασμό και στην αναγόρευση των νέο-κατοχικών αντιλήψεων ως κυρίαρχο πλέον στοιχείο στις διεθνείς σχέσεις.

Έτσι, το τέρας που έχει ήδη αφυπνιστεί, ενσωματώνει στη φυσιογνωμία της ανελέητης επιδρομής του ένα πλέγμα νομισματικών και πολιτικών παρεμβάσεων με τρόπο που το καθιστούν απόλυτο κυρίαρχο του «παιχνιδιού», και με κεντρικό ζητούμενο:

1.Τον πλήρη παραγκωνισμό της παραδοσιακής πολιτικής και την αντικατάστασή της από ένα νέο μοντέλο διοικητικών εγκυκλίων, που είναι απόλυτα στοχευμένες και που δεν αποσκοπούν στη «διόρθωση» των όποιων εξαμβλωμάτων γενικώς, αλλά στην τροποποίηση της ζωής σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και…

2.Τον απόλυτο έλεγχο και την πλήρη υποταγή των κοινωνιών με στόχο την οριστική κατάργηση των στοιχείων που προσδιορίζουν την όποια σχετική αυτοτέλεια στην υπόστασή τους, προσβλέποντας στην «γραναζοποίησή» τους στα πλαίσια του νέου μοντέλου  πολιτικοοικονομικής διακυβέρνησης, με τον πλανήτη ολόκληρο ξαπλωμένο στο κρεβάτι του Προκρούστη της Νέας εποχής.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ…

Ας είμαστε σαφείς…

-Τα διαπιστωμένα αδιέξοδα στη νομισματική πολιτική διεθνώς, δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν με τις προωθούμενες τεχνοκρατικές κ.ά ρυθμίσεις. Το ζητούμενο δεν είναι η διευθέτηση κανόνων και ρυθμίσεων στη νομισματική κυκλοφορία, αλλά η υπερυγκέντρωση του χρήματος και μέσω αυτού ο απόλυτος έλεγχος των κοινωνιών.

Πρόκειται για έναν έλεγχο που δεν χορογραφείται από κάποιον συλλογικό καπιταλιστή, αλλά από μια επικίνδυνη και αυτονομημένη συμμορία που αποσκοπεί στη νομή και στον απόλυτο έλεγχο του πλανήτη.

-Το δίδυμο ελλείμματος – χρέους, τόσο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και των ΗΠΑ, δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί ούτε με τα δεκανίκια των πακέτων διάσωσης (πράγμα που αποδεικνύεται περίτρανα στις χώρες της Ευρωζώνης), ούτε φυσικά και με την πυρετώδη «παραγωγή» της βιομηχανίας του χρήματος (παρά την αφθονία του «ρευστού» που τροφοδότησε την Αμερικανική οικονομία την τελευταία περίοδο, το «φράγμα» του πληθωρισμού και της υποτίμησης του δολαρίου, αποδείχτηκε ανθεκτικότερο και απόλυτα ικανό να ανασχέσει την «αποτελεσματικότητα» του μέτρου).

Η εξήγηση είναι απλή: Το «σωτήριο μέτρο», εντάσσεται και «ακούει» τους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το πλανητικό σχέδιο όμως της συμμορίας των ισχυρών, δεν «ακούει» και δεν προσαρμόζεται ευεργετικά σ αυτή τη λογική, γιατί απλούστατα …την υπερβαίνει.

-Η υποτιθέμενη «δημοσιονομική πειθαρχία» που επιχειρείται να εμφανιστεί ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανάταξη των οικονομιών και την μετατόπισή τους στην τροχιά της ανάκαμψης, δεν αποτελεί απλά ένα βολικό συγκυριακό πρόσχημα για την επιβολή μέτρων πρωτοφανούς αντικοινωνικής αγριότητας, αλλά όταν η «φούσκα» της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα σκάσει στο βωμό της προδιαγεγραμμένης αποτυχίας της, οι λαοί θα έχουν βρεθεί κοινωνικά απογυμνωμένοι και ουσιαστικά αιχμαλωτισμένοι σε ένα νέο στάτους από το οποίο θα είναι αδύνατον πλέον να αποδράσουν ούτε στα ίδια τους τα όνειρα.

Το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας με τη σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία απέδειξε ότι όχι μόνο δεν κατάφερε να μειώσει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, αλλά βαδίζει ολοταχώς σε μια πρωτοφανή και βαθύτατη κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες.

Γίνεται λοιπόν φανερό πως η επίκληση και του «βραχνά» της δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν γίνεται με ζητούμενο την ανακοπή του κατήφορου, αλλά χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την απόλυτη επιδείνωση της κατάστασης των κοινωνιών.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ…

Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι του σχεδίου που θα τεθεί σε εφαρμογή, αμέσως μόλις οι κοινωνίες αφομοιώσουν πλήρως το δήθεν αναπόφευκτο μιας εξέλιξης που άλλοι επέλεξαν… άλλοι σχεδίασαν… και με την επικοινωνιακή και όχι μόνο βία επέβαλαν στις κοινωνίες να την αποδεχτούν.

Έτσι, με τις κοινωνίες παροπλισμένες σε αποθέματα ηθικού και παραδομένες απόλυτα σε ένα καθεστώς ανεξέλεγκτης και γενικευμένης δυστυχίας, θα έχει φτάσει για τους χορογράφους αυτής της εξέλιξης η στιγμή που θα πρέπει να δρομολογήσουν και το κεντρικό τους ζητούμενο που είναι οι δραματικές γεωπολιτικές αλλαγές και ανακατατάξεις σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Οι πολεμικές μηχανές ετοιμάζονται στο φουλ και αυτή την αλήθεια δεν έχει κανένας δικαίωμα να την υποτιμήσει.

Έτσι…

-Και το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο θα καταστραφεί πράγμα που είναι το ζητούμενο στην παρούσα φάση των πολυεπίπεδων αδιεξόδων. Αλλά…

-Και ο πλανητικός χώρος θα αναδιανεμηθεί προκειμένου να ανατροφοδοτηθεί, μέσα από την καταστροφή και το θάνατο, η βιωσιμότητα ενός συστήματος που έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ???

Ναι. Και αυτή βρίσκεται στον αντίποδα, όχι των μέτρων που παίρνονται, αλλά στον αντίποδα των κυρίαρχων λογικών και αντιλήψεων πάνω στις οποίες επιχειρήθηκε να «πατήσουν» αυτά τα μέτρα και να αποσαθρώσουν τις συνειδήσεις των λαών.

Η διέξοδος βρίσκεται στη μαχητική αναβάθμιση της δυναμικής των εθνικών συνειδήσεων και στην ανάκτηση των αξιών τις οποίες μεθοδικά επιχειρήθηκε να τσαλακώσουν και να αφανίσουν…

Η αναβάθμιση της δυναμικής των εθνικών συνειδήσεων, θα αντιστρατευθεί αποτελεσματικά και ασυμβίβαστα τις λογικές των δρομολογούμενων πολιτικών και οικονομικών ενοποιήσεων, πάνω στις οποίες επιχειρείται να πατήσει το εποικοδόμημα της Νέας Τάξης και της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που θυματοποιεί και παροπλίζει τις «σύγχρονες» κοινωνίες – σούπα που μεθοδικά οικοδομούν.

Η πολιτική ισχυροποίηση των εθνικών συνειδήσεων, θα επιβάλει τη δημιουργία και την ισχυροποίηση πατριωτικών ηγεσιών που θα ανακόψουν το ραγιαδισμό και την εθελοδουλία (ακόμη και αυτήν του διπλωματικού πρωτοκόλλου), πράγμα που θα σηματοδοτήσει όχι μόνο τη θριαμβευτική αποκατάσταση των στοχοποιημένων αξιών, αλλά κυρίως τη στοχοπροσήλωση γύρω από πραγματικά εθνικές πολιτικές που θα ανακόψουν αυτό τον επικίνδυνο κατήφορο, θα τσαλακώσουν την ομαλότητα στην εξέλιξη του επικίνδυνου νεοταξίτικου σχεδίου, και φυσικά θα δρομολογήσουν πολιτικές σε μια διαμετρικά διαφορετική κατεύθυνση από την επιδιωκόμενη.

Πρωταρχικό μέλημα αυτών των πατριωτικών ηγεσιών που θα στηρίζονται αποφασιστικά στις ισχυροποιημένες εθνικές συνειδήσεις, θα πρέπει να είναι η άμεση και απόλυτη ανακοπή των επικίνδυνων γεωπολιτικών σχεδιασμών, με μια δέσμη μέτρων άμεσης προτεραιότητας που γεωπολιτικό και οικονομικό επίπεδο θα πρέπει να είναι:

1.Άμεση και μη ανακλητή εθνικοποίηση του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών με θεσμοθετημένο έναν ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο στη συνολική διαχείρισή τους. Αυτό θα αποτελέσει και την πρώτη γραμμή άμυνας με τον εθνικό έλεγχο που θα ανακόπτει το «δικό τους» γεωπολιτικό παιχνίδι.

2.Άμεση και μη ανακλητή επανεθνικοποίηση του συνόλου των επιχειρήσεων εθνικής σημασίας που δραστηριοποιούνται στους τομείς: τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, υποδομή, μεταφορές, υγεία.

3.Άμεση και μη ανακλητή εθνικοποίηση του συνόλου των επιχειρήσεων εθνικής σημασίας,με τη θεσμοθέτηση ουσιαστικού κοινωνικού ελέγχου στη διαχείριση και τη διάθεση του προϊόντος τους.

4.Άμεση αποχώρηση από κάθε οργανισμό πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης και χάραξη μιας πραγματικά εθνικά ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα και προς κάθε κατεύθυνση.

5.Ρητός και διαρκής αποκλεισμός κάθε πιθανότητας μελλοντικής επανένταξης σε αντίστοιχους οργανισμούς πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, που θα επαναφέρουν από το παράθυρο τα επικίνδυνα γεωπολιτικά σχέδια και τις καταστροφικές πλανητικές τους επιπτώσεις.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ…

Απ όλα τα παραπάνω γίνονται φανερά δυο πράγματα, και οφείλει κανείς να τα σταθμίσει με το ανάλογο ειδικό βάρος στη συνείδησή του.

1.Το πρώτο πράγμα που γίνεται φανερό, είναι ο λόγος για τον οποίο επιλέχθηκε η Ελληνική κοινωνία να αποτελέσει το πειραματόζωο της συμμορίας των ισχυρών, σ αυτό το επικίνδυνο σχέδιο της παγκόσμιας διακυβέρνησης, πριν από την τελικά έφοδο για την πλανητική εφαρμογή του.

Δεν επέλεξαν μια κοινωνία «από το σωρό». Επέλεξαν την Ελληνική κοινωνία με την ιστορία, τις αξίες, τον πολιτισμό, τις παραδόσεις γιατί ήξεραν καλά πως τσακίζοντας τον «τσαμπουκά» και την αξιοπρέπεια του Έλληνα, θα έχουν καταφέρει ουσιαστικά να υποτάξουν ολόκληρο τον πλανήτη.

2.Το δεύτερο πράγμα που γίνεται φανερό, είναι ο ιστορικός ρόλος της Ελληνικής κοινωνίας που και μπορεί, και οφείλει να αποτελέσει με τον ξεσηκωμό και την αντίστασή της, την πυριτιδαποθήκη που θα ανατρέψει το σχέδιο της παγκόσμιας διακυβέρνησης, θα δρομολογήσει το ντόμινο του καθολικού ξεσηκωμού, και θα αλλάξει συνολικά τον ρού της παγκόσμιας ιστορίας.

Αυτή λοιπόν η κοινωνία που τόσο βάναυσα και προκλητικά στοχοποιήθηκε, δεν έχει καμία θέση στη λογική των διλημμάτων της δοτής κατοχικής κυβέρνησης και των πολιτικών δεκανικιών που τη στηρίζουν.

Η θέση αυτής της κοινωνίας βρίσκεται μακριά από τις λογικές του ραγιαδισμού και της υποτέλειας.

Βρίσκεται εκεί που την καλεί η αξιοπρέπειά της και όχι οι μεθοδευόμενες αυταπάτες της.

Βρίσκεται στην πραγματική της χειραφέτηση που θα της δώσει το δικαίωμα να δικαιώσει την ιστορία της και όχι τις μικροκομματικές σκοπιμότητες των ανίκανων του πολιτικού συστήματος που διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία του «ηγέτη», πάνω στα ερείπια της ίδιας της πατρίδας μας.του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ